Κοινό μεσογειακό
Πρόκειται για το κοινό μανατρίνι των Μεσογειακών χωρών που φέρει διάφορες τοπικές ονομασίες: ahmed (Μαρόκο), blida, boufarik και bougie (Αλγερία), bodrum (Τουρκία), paterno και palermo (Ιταλία), nice και provensce (Γαλλία), valencia (Ισπανία) και setubal (Πορτογαλία). Κοινό μεσογειακό. Ο καρπός της έχει μέσο μέγεθος και σχήμα μετρίως πλακέ. Ο φλοιός είναι η λεπτός, λείος και αποσπάται εύκολα. Το χρώμα του, κατά την ωρίμαση, είναι κιτρινοπορτοκαλί. Έχει 10 έως 12 καρπόφυλλα, που διαχωρίζονται εύκολα. Η σάρκα είναι ελαφρώς πορτοκαλί, τρυφερή, χυμώδης, αρωματική και γευστική (γλυκιά). Είναι ποικιλία πολύσπερμη (σπόροι μικροί, στρόγγυλοι, πολυεμβρυονικοί, με ελαφρώς πράσινες κοτυληδόνες) και μεσοπρώϊμη. Όσο προχωρεί η ωρίμαση των καρπών τόσο ο φλοιός αποχωρίζεται ευκολότερα και η οξύτητα μειώνεται. Η ποιότητα των καρπών υποβαθμίζεται, αν δε συγκομιστούν έγκαιρα. Δε συντηρούνται τόσο καλά όσο οι καρποί των Σατσούμα. Σαν δένδρο είναι βραδείας αναπτύξεως, μέτριας ζωηρότητας και μεγέθους, πλαγιόκλαδη και κρεμοκλαδής, χωρίς αγκάθια. Τα φύλλα είναι μικρά. Θεωρείται ποικιλία ανθεκτική στο ψύχος και στις αντίξοες συνθήκες, αλλά παρουσιάζει τάση παρενιαυτοφορίας. Συγκριτικά με άλλες ποικιλίες μανταρινιάς διακρίνεται για το μικρό μέγεθος των καρπών της, τα στενά φύλλα, το ευχάριστο άρωμα του χυμού και του σφαιρικού σχήματος των σπερμάτων.
