Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Καλλιεργητικές τεχνικές που ευνοούν την καρπόδεση"

Αναθεώρηση της 10:45, 21 Σεπτεμβρίου 2016

Για την αύξηση της καρπόδεσης συνήθως χρησιμοποιούνται τέσσερις καλλιεργητικές τεχνικές:

• Η χρησιμοποίηση χημικών ουσιών διακοπής του ληθάργου μετά από ένα ήπιο χειμώνα
• Ο μετριασμός της ζωηρότητας του δένδρου με περιορισμό της αζωτούχου λιπάνσεως και του νερού
• Το χαράκωμα του κορμού ή των βραχιόνων
• Η ρύθμιση της σχέσης των επικονιαστών προς την κύρια ποικιλία.

• Χημικές ουσίες διακοπής του ληθάργου

Μετά από έναν ήπιο χειμώνα η οφθαλμόπτωση στη βερικοκκιά και ροδακινιά μπορεί να είναι έντονη και να υπάρξει επιμήκυνση της περιόδου άνθησης. Σ' αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιούνται ορυκτέλαια, τα οποία παρέχονται δια ψεκασμού 4 έως 6 εβδομάδες πριν από την έκπτυξη των οφθαλμών, για να ελαχιστοποιήσουν το πρόβλημα της αποκοπής των οφθαλμών ή οφθαλμοπτώσεως και να επιβραχύνουν την περίοδο άνθησης.

Η επέμβαση πρέπει να γίνει μετά από βροχή, όταν ο φλοιός είναι πλήρως βρεγμένος. Αν τα δένδρα είναι ξερά, πρέπει να διαβραχούν πρώτα με νερό και μετά να γίνει ο ψεκασμός με ορυκτέλαιο, γιατί το ορυκτέλαιο διαπερνά το φλοιό και καταστρέφει τα καμβιακά κύτταρα.

• Μέτρια ζωηρότητα δένδρων

Αν τα δένδρα είναι πολύ ζωηρά και τα άνθη δεν καρποδένουν, η αζωτούχος λίπανση και το νερό πρέπει να σταματήσουν ή να περιοριστούν, για να μειωθεί η ζωηρότητα. Το χαράκωμα του κορμού ή των βραχιόνων μειώνει την ανθόπτωση και καρπόπτωση σε πολλά είδη.

Και οι τρεις επεμβάσεις συνήθως χρησιμοποιούνται σε ζωηρά δένδρα λωτού, ιδιαίτερα στην ποικιλία Hachiya όταν είναι εμβολιασμένη στο ζωηρό υποκείμενο Diospyros lotus.

^[1]

Βιβλιογραφία

1. ↑ Γενική Δενδροκομία, του Καθηγητή Δενδροκομίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνου Α. Ποντίκη, 1997