Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πρόσληψη και συσσώρευση μολυβδαίνιου"
| (4 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Η περιεκτικότητα του μολυβδαίνιου στα φύλλα είναι είναι χαμηλή λόγω των πολύ μικρών αναγκών του φυτού για το υπόψη θρεπτικό στοιχείο. Γενικά η συγκέντρωση αυτή κυμαίνεται γύρω στο 1,0ppm της ξηράς ουσίας του φύλλου. Παρά το γεγονός ότι τα φύλλα μπορούν να συσσωρεύουν υψηλότερες, από τις προαναφερθείσες συγκεντρώσεις μολυβδαίνιου χωρίς να υφίστανται τοξικές επιδράσεις, ωστόσο η αυξημένη αυτή παρουσία του μολυβδαίνιου μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία των ζώων όταν πρόκειται για κτητροφικά φυτά (γαλακτοφόρες αγελάδες). Το συνηθισμένο εύρος του μολυβδαίνιου στα φυτά κυμαίνεται από 0,35-1,50ppm. | Η περιεκτικότητα του μολυβδαίνιου στα φύλλα είναι είναι χαμηλή λόγω των πολύ μικρών αναγκών του φυτού για το υπόψη θρεπτικό στοιχείο. Γενικά η συγκέντρωση αυτή κυμαίνεται γύρω στο 1,0ppm της ξηράς ουσίας του φύλλου. Παρά το γεγονός ότι τα φύλλα μπορούν να συσσωρεύουν υψηλότερες, από τις προαναφερθείσες συγκεντρώσεις μολυβδαίνιου χωρίς να υφίστανται τοξικές επιδράσεις, ωστόσο η αυξημένη αυτή παρουσία του μολυβδαίνιου μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία των ζώων όταν πρόκειται για κτητροφικά φυτά (γαλακτοφόρες αγελάδες). Το συνηθισμένο εύρος του μολυβδαίνιου στα φυτά κυμαίνεται από 0,35-1,50ppm. | ||
Όσον αφορά στη πρόσληψη του στοιχείου αυτού, αυτή ευνοείται από την παρουσία του [[Φώσφορος|φωσφόρου]] αλλά υφίσταται ανταγωνισμό από τη δράση των SO<sub>4</sub><sup>2-</sup> ανιόντων. Η πρόσληψη του μολυβδαίνιου ελέγχεται μεταβολικά. Ως προς τη μορφή πρόσληψης και μεταφοράς του μέσα στο φυτό, αυτή είναι εκείνη του μολυβδανικού ανιόντος (ΜοΟ<sub>4</sub><sup>2-</sup>) ή ακόμη και του συμπλόκου Μο-S-αμινοξέος, ή συμπλόκου Μο-σακχάρων, ή συμπλόκου Mo-πολύ-υδροξυ ενώσεων. | Όσον αφορά στη πρόσληψη του στοιχείου αυτού, αυτή ευνοείται από την παρουσία του [[Φώσφορος|φωσφόρου]] αλλά υφίσταται ανταγωνισμό από τη δράση των SO<sub>4</sub><sup>2-</sup> ανιόντων. Η πρόσληψη του μολυβδαίνιου ελέγχεται μεταβολικά. Ως προς τη μορφή πρόσληψης και μεταφοράς του μέσα στο φυτό, αυτή είναι εκείνη του μολυβδανικού ανιόντος (ΜοΟ<sub>4</sub><sup>2-</sup>) ή ακόμη και του συμπλόκου Μο-S-αμινοξέος, ή συμπλόκου Μο-σακχάρων, ή συμπλόκου Mo-πολύ-υδροξυ ενώσεων. | ||
| − | Αναφορικά με το βαθμό κινητικότητας μέσα στο φυτό, το μολυβδαίνιο θεωρείται γενικά ότι έχει μέτρια κινητικότητα. Ως συστατικό των ενζύμων της νιτρογενάσης και της νιτρικής ρεδουκτάσης καθώς και των φυματίων (οζιδίων), το Mo σχετίζεται άμεσα με τη δέσμευση του Ν<sub>2</sub>. Η πρόσληψη του | + | Αναφορικά με το βαθμό κινητικότητας μέσα στο φυτό, το μολυβδαίνιο θεωρείται γενικά ότι έχει μέτρια κινητικότητα. Ως συστατικό των ενζύμων της νιτρογενάσης και της νιτρικής ρεδουκτάσης καθώς και των φυματίων (οζιδίων), το Mo σχετίζεται άμεσα με τη δέσμευση του Ν<sub>2</sub>. Η πρόσληψη του μολυβδαίνιου επηρεάζεται από το βαθμό της παρουσίας του ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup> και NO<sub>3</sub><sup>-</sup>. Τα φυτά που αναπτύσσονται με ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup> δεν φαίνεται να απαιτούν υψηλές δόσεις μολυβδαίνιου. Αντίθετα η πρόσληψη του μολυβδαίνιου ανά μονάδα ξηράς ουσίας, είναι μεγαλύτερη παρουσία του NO<sub>3</sub><sup>-</sup> παρά το ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup>. Λόγω της συμμετοχής του στο μεταβολισμό του [[Άζωτο|αζώτου]], τα συμπτώματα της τροφοπενίας του ομοιάζουν με τα αντίστοιχα του αζώτου. Το κοινό σύμπτωμα είναι εκείνο της χλώρωσης. Η διαφορά δε μεταξύ των συμπτωμάτων των δυο αυτών θρεπτικών οφείλεται στη θέση ή περιοχή του φύλλου που εμφανίζονται. Έτσι, στην περίπτωση του αζώτου η χλώρωση είναι γενική και καλύπτει συνήθως όλη την επιφάνεια του ελάσματος, σε βαθμό που μεταβάλλεται με την οξύτητα της έλλειψης, ενώ στην περίπτωση του μολυβδαίνιου εμφανίζεται περιφερειακά και σε οξείς περιπτώσεις μεταβάλλεται σε νέκρωση. |
| − | + | Στα ψυχανθή, η έλλειψη μολυβδαίνιου περιορίζει σημαντικά την αζωτοδέσμευση και επομένως συμβάλλει στην εμφάνιση της χλώρωσης, που εντοπίζεται στα παλαιότερα φύλλα. <ref name="Πρόσληψη και συσσώρευση μολυβδαίνιου"/> | |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | <ref name="Πρόσληψη και συσσώρευση μολυβδαίνιου"/> | + | |
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 12:58, 11 Μαρτίου 2016
Η περιεκτικότητα του μολυβδαίνιου στα φύλλα είναι είναι χαμηλή λόγω των πολύ μικρών αναγκών του φυτού για το υπόψη θρεπτικό στοιχείο. Γενικά η συγκέντρωση αυτή κυμαίνεται γύρω στο 1,0ppm της ξηράς ουσίας του φύλλου. Παρά το γεγονός ότι τα φύλλα μπορούν να συσσωρεύουν υψηλότερες, από τις προαναφερθείσες συγκεντρώσεις μολυβδαίνιου χωρίς να υφίστανται τοξικές επιδράσεις, ωστόσο η αυξημένη αυτή παρουσία του μολυβδαίνιου μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία των ζώων όταν πρόκειται για κτητροφικά φυτά (γαλακτοφόρες αγελάδες). Το συνηθισμένο εύρος του μολυβδαίνιου στα φυτά κυμαίνεται από 0,35-1,50ppm. Όσον αφορά στη πρόσληψη του στοιχείου αυτού, αυτή ευνοείται από την παρουσία του φωσφόρου αλλά υφίσταται ανταγωνισμό από τη δράση των SO42- ανιόντων. Η πρόσληψη του μολυβδαίνιου ελέγχεται μεταβολικά. Ως προς τη μορφή πρόσληψης και μεταφοράς του μέσα στο φυτό, αυτή είναι εκείνη του μολυβδανικού ανιόντος (ΜοΟ42-) ή ακόμη και του συμπλόκου Μο-S-αμινοξέος, ή συμπλόκου Μο-σακχάρων, ή συμπλόκου Mo-πολύ-υδροξυ ενώσεων. Αναφορικά με το βαθμό κινητικότητας μέσα στο φυτό, το μολυβδαίνιο θεωρείται γενικά ότι έχει μέτρια κινητικότητα. Ως συστατικό των ενζύμων της νιτρογενάσης και της νιτρικής ρεδουκτάσης καθώς και των φυματίων (οζιδίων), το Mo σχετίζεται άμεσα με τη δέσμευση του Ν2. Η πρόσληψη του μολυβδαίνιου επηρεάζεται από το βαθμό της παρουσίας του ΝΗ4+ και NO3-. Τα φυτά που αναπτύσσονται με ΝΗ4+ δεν φαίνεται να απαιτούν υψηλές δόσεις μολυβδαίνιου. Αντίθετα η πρόσληψη του μολυβδαίνιου ανά μονάδα ξηράς ουσίας, είναι μεγαλύτερη παρουσία του NO3- παρά το ΝΗ4+. Λόγω της συμμετοχής του στο μεταβολισμό του αζώτου, τα συμπτώματα της τροφοπενίας του ομοιάζουν με τα αντίστοιχα του αζώτου. Το κοινό σύμπτωμα είναι εκείνο της χλώρωσης. Η διαφορά δε μεταξύ των συμπτωμάτων των δυο αυτών θρεπτικών οφείλεται στη θέση ή περιοχή του φύλλου που εμφανίζονται. Έτσι, στην περίπτωση του αζώτου η χλώρωση είναι γενική και καλύπτει συνήθως όλη την επιφάνεια του ελάσματος, σε βαθμό που μεταβάλλεται με την οξύτητα της έλλειψης, ενώ στην περίπτωση του μολυβδαίνιου εμφανίζεται περιφερειακά και σε οξείς περιπτώσεις μεταβάλλεται σε νέκρωση. Στα ψυχανθή, η έλλειψη μολυβδαίνιου περιορίζει σημαντικά την αζωτοδέσμευση και επομένως συμβάλλει στην εμφάνιση της χλώρωσης, που εντοπίζεται στα παλαιότερα φύλλα. [1]
Βιβλιογραφία
- ↑ Η ερμηνεία της φυλλοδιαγνωστικής, των Π. Κουκουλάκης τ. Αναπληρωτής Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, ΑΡ. Παπαδόπουλος Τακτικός Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, 2003.
