Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Πρόσληψη και συσσώρευση μαγγανίου"
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Η περιεκτικότητα του [[Μαγγάνιο|μαγγανίου]] στα φύλλα μεταβάλλεται μέσα σε ευρέα όρια, τα οποία κυμαίνονται από 10-1.380ppm. Στην πλειοψηφία των φυτών το εύρος της περιεκτικότητας του είναι πολύ πιο μικρό και κυμαίνεται από 10-50ppm της ξηράς ουσίας. Μερικές ακραίες περιπτώσεις υψηλών συγκεντρώσεων σε Μn παρατηρούνται σε [[Καλλιέργειες|καλλιέργειες]] όπως της γλυκοπατάτας της οποίας τα φύλλα μπορεί να περιέχουν μέχρι 1.380ppm, της σόγιας 600ppm του βαμβακιού 700ppm. Οπωσδήποτε, πρόκειται περί εξαιρέσεων που δεν αντιπροσώπευαν το σύνολο των καλλιεργούμενων φυτών. Τα φυτά που συγκεντρώνουν υψηλά επίπεδα Mn συνήθως δεν υφίστανται ιδιαίτερες συνέπειες τοξικότητας. Όμως φυτά που κατά μέσον όρο έχουν χαμηλές περιεκτικότητες σε Mn, η τυχόν αύξηση του μπορεί να δράσει τοξικά στην περαιτέρω εξέλιξη τους. Το εύρος της τοξικής συγκέντρωσης Mn μπορεί να κυμαίνεται από 200-5.300ppm και εξαρτάται από το φυτό. Έτσι, π.χ. 200ppm μαγγανίου μπορεί να είναι τοξικά για το καλαμπόκι, ενώ τον ηλίανθο μπορεί να τον επηρεάσουν τοξικά τα 5.300ppm. Η τοξικότητα του μαγγανίου εξαρτάται όχι μόνο από την υψηλή συγκέντρωση, αλλά και από τη θερμοκρασία, η οποία όσο πιο υψηλή είναι τόσο πιο τοξικό καθίσταται το Μαγγάνιο. Σημαντικό ρόλο παίζει, στην πρόσληψη του Μαγγανίου και η παρουσία άλλων κατιόντων όπως του Μn<sup>2+</sup>, του pH και Ca<sup>2+</sup>, του Zn και Fe και του ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup>. Η μετακίνηση του Μn μέσα στο φυτό εξαρτάται από την επίδραση του Μn και Ca καθώς και του Zn και Fe, διότι το Mn εμφανίζει ιδιότητες αφ' ενός μεν αλκαλίων γαιών και αφ' ετέρου μετάλλων. Η κίνηση του Mn μέσα στο φυτό επιτυγχάνεται υπό τη δισθενή μορφή (Μn<sup>2+</sup>) και μεταφέρεται κατά προτίμηση στους μεριστωματικούς ιστούς, γι' αυτό οι νεαροί ιστοί είναι πλούσιοι σε Mn. Ως προς τα συμπτώματα τροφοπενίας του μαγγανίου, αυτά ομοιάζουν με εκείνα του Mg. Ο διαχωρισμός τους όμως γίνεται από το ότι του μεν Mn τα συμπτώματα έλλειψης λόγω της μικρής κινητικότητας του εντός του φυτού, εμφανίζονται στα μικρά φύλλα, ενώ του Mg λόγω της ευκινησίας του στο φυτό, στα μεγαλύτερα-ωριμότερα φύλλα. Οι χλωροπλάστες είναι τα πιο ευαίσθητα όργανα του κυττάρου στην έλλειψη του Mn, γι' αυτό υφίστανται τις μεγαλύτερες συνέπειες της έλλειψης του υπόψη θρεπτικού. <ref name="Πρόσληψη και συσσώρευση μαγγανίου"/> | + | Η περιεκτικότητα του [[Μαγγάνιο|μαγγανίου]] στα φύλλα μεταβάλλεται μέσα σε ευρέα όρια, τα οποία κυμαίνονται από 10-1.380ppm. Στην πλειοψηφία των φυτών το εύρος της περιεκτικότητας του είναι πολύ πιο μικρό και κυμαίνεται από 10-50ppm της ξηράς ουσίας. Μερικές ακραίες περιπτώσεις υψηλών συγκεντρώσεων σε Μn παρατηρούνται σε [[Καλλιέργειες|καλλιέργειες]] όπως της γλυκοπατάτας της οποίας τα φύλλα μπορεί να περιέχουν μέχρι 1.380ppm, της σόγιας 600ppm του βαμβακιού 700ppm. Οπωσδήποτε, πρόκειται περί εξαιρέσεων που δεν αντιπροσώπευαν το σύνολο των καλλιεργούμενων φυτών. Τα φυτά που συγκεντρώνουν υψηλά επίπεδα Mn συνήθως δεν υφίστανται ιδιαίτερες συνέπειες τοξικότητας. Όμως φυτά που κατά μέσον όρο έχουν χαμηλές περιεκτικότητες σε Mn, η τυχόν αύξηση του μπορεί να δράσει τοξικά στην περαιτέρω εξέλιξη τους. Το εύρος της τοξικής συγκέντρωσης Mn μπορεί να κυμαίνεται από 200-5.300ppm και εξαρτάται από το φυτό. Έτσι, π.χ. 200ppm μαγγανίου μπορεί να είναι τοξικά για το καλαμπόκι, ενώ τον ηλίανθο μπορεί να τον επηρεάσουν τοξικά τα 5.300ppm. Η τοξικότητα του μαγγανίου εξαρτάται όχι μόνο από την υψηλή συγκέντρωση, αλλά και από τη θερμοκρασία, η οποία όσο πιο υψηλή είναι τόσο πιο τοξικό καθίσταται το Μαγγάνιο. Σημαντικό ρόλο παίζει, στην πρόσληψη του Μαγγανίου και η παρουσία άλλων κατιόντων όπως του Μn<sup>2+</sup>, του pH και Ca<sup>2+</sup>, του Zn και Fe και του ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup>. Η μετακίνηση του Μn μέσα στο φυτό εξαρτάται από την επίδραση του Μn και Ca καθώς και του Zn και Fe, διότι το Mn εμφανίζει ιδιότητες αφ' ενός μεν αλκαλίων γαιών και αφ' ετέρου μετάλλων. Η κίνηση του Mn μέσα στο φυτό επιτυγχάνεται υπό τη δισθενή μορφή (Μn<sup>2+</sup>) και μεταφέρεται κατά προτίμηση στους μεριστωματικούς ιστούς, γι' αυτό οι νεαροί ιστοί είναι πλούσιοι σε Mn. Ως προς τα συμπτώματα τροφοπενίας του μαγγανίου, αυτά ομοιάζουν με εκείνα του Mg. Ο διαχωρισμός τους όμως γίνεται από το ότι του μεν Mn τα συμπτώματα έλλειψης λόγω της μικρής κινητικότητας του εντός του φυτού, εμφανίζονται στα μικρά φύλλα, ενώ του Mg λόγω της ευκινησίας του στο φυτό, στα μεγαλύτερα-ωριμότερα φύλλα. Οι [[Χλωροπλάστες|χλωροπλάστες]] είναι τα πιο ευαίσθητα όργανα του κυττάρου στην έλλειψη του Mn, γι' αυτό υφίστανται τις μεγαλύτερες συνέπειες της έλλειψης του υπόψη θρεπτικού. <ref name="Πρόσληψη και συσσώρευση μαγγανίου"/> |
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 11:18, 10 Μαρτίου 2016
Η περιεκτικότητα του μαγγανίου στα φύλλα μεταβάλλεται μέσα σε ευρέα όρια, τα οποία κυμαίνονται από 10-1.380ppm. Στην πλειοψηφία των φυτών το εύρος της περιεκτικότητας του είναι πολύ πιο μικρό και κυμαίνεται από 10-50ppm της ξηράς ουσίας. Μερικές ακραίες περιπτώσεις υψηλών συγκεντρώσεων σε Μn παρατηρούνται σε καλλιέργειες όπως της γλυκοπατάτας της οποίας τα φύλλα μπορεί να περιέχουν μέχρι 1.380ppm, της σόγιας 600ppm του βαμβακιού 700ppm. Οπωσδήποτε, πρόκειται περί εξαιρέσεων που δεν αντιπροσώπευαν το σύνολο των καλλιεργούμενων φυτών. Τα φυτά που συγκεντρώνουν υψηλά επίπεδα Mn συνήθως δεν υφίστανται ιδιαίτερες συνέπειες τοξικότητας. Όμως φυτά που κατά μέσον όρο έχουν χαμηλές περιεκτικότητες σε Mn, η τυχόν αύξηση του μπορεί να δράσει τοξικά στην περαιτέρω εξέλιξη τους. Το εύρος της τοξικής συγκέντρωσης Mn μπορεί να κυμαίνεται από 200-5.300ppm και εξαρτάται από το φυτό. Έτσι, π.χ. 200ppm μαγγανίου μπορεί να είναι τοξικά για το καλαμπόκι, ενώ τον ηλίανθο μπορεί να τον επηρεάσουν τοξικά τα 5.300ppm. Η τοξικότητα του μαγγανίου εξαρτάται όχι μόνο από την υψηλή συγκέντρωση, αλλά και από τη θερμοκρασία, η οποία όσο πιο υψηλή είναι τόσο πιο τοξικό καθίσταται το Μαγγάνιο. Σημαντικό ρόλο παίζει, στην πρόσληψη του Μαγγανίου και η παρουσία άλλων κατιόντων όπως του Μn2+, του pH και Ca2+, του Zn και Fe και του ΝΗ4+. Η μετακίνηση του Μn μέσα στο φυτό εξαρτάται από την επίδραση του Μn και Ca καθώς και του Zn και Fe, διότι το Mn εμφανίζει ιδιότητες αφ' ενός μεν αλκαλίων γαιών και αφ' ετέρου μετάλλων. Η κίνηση του Mn μέσα στο φυτό επιτυγχάνεται υπό τη δισθενή μορφή (Μn2+) και μεταφέρεται κατά προτίμηση στους μεριστωματικούς ιστούς, γι' αυτό οι νεαροί ιστοί είναι πλούσιοι σε Mn. Ως προς τα συμπτώματα τροφοπενίας του μαγγανίου, αυτά ομοιάζουν με εκείνα του Mg. Ο διαχωρισμός τους όμως γίνεται από το ότι του μεν Mn τα συμπτώματα έλλειψης λόγω της μικρής κινητικότητας του εντός του φυτού, εμφανίζονται στα μικρά φύλλα, ενώ του Mg λόγω της ευκινησίας του στο φυτό, στα μεγαλύτερα-ωριμότερα φύλλα. Οι χλωροπλάστες είναι τα πιο ευαίσθητα όργανα του κυττάρου στην έλλειψη του Mn, γι' αυτό υφίστανται τις μεγαλύτερες συνέπειες της έλλειψης του υπόψη θρεπτικού. [1]
Βιβλιογραφία
- ↑ Η ερμηνεία της φυλλοδιαγνωστικής, των Π. Κουκουλάκης τ. Αναπληρωτής Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, ΑΡ. Παπαδόπουλος Τακτικός Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, 2003.
