Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Κοχυλίδα της αμπέλου"
(→Βιβλιογραφία) |
|||
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | <span style="font-weight:bold;">Ενήλικο</span>. | + | <span style="font-weight:bold;">Ενήλικο</span>. Το [[έντομα |έντομο]] <ref name="Κοχυλίδα της αμπέλου"/> αυτό έχει μήκος 6-7 και άνοιγμα πτερύγων 12-15 mm (Bovey 1966). Διακρίνεται εύκολα από την ευδεμίδα, διότι οι πρόσθιες πτέρυγές του είναι κιτρινωπές και έχουν στη μέση τους μια πλατειά, τραπεζοειδή, σκοτεινοκάστανη ή μαύρη ταινία. Η ταινία αυτή είναι πλατύτερη προς την πρόσθια πλευρά της πτέρυγας. |
| − | <span style="font-weight:bold;">Προνύμφη</span>. | + | <span style="font-weight:bold;">Προνύμφη</span>. Η [[Εχθροί αμπέλου |Προνύμφη]] έχει τελικό μήκος 11-12mm και χρώμα συνήθως τεφροπράσινο ή κοκκινωπό, με την κεφαλή και την προθωρακική πλάκα μαύρες ή καστανές (Balachowsky and Mesnil 1935). |
| − | <span style="font-weight:bold;">Βιολογία-ζημιές</span>. Στην Κεντρική Ευρώπη όπου έχει μελετηθεί διεξοδικά, έχει 2 γενεές το έτος. Διαχειμάζει ως νύμφη στα πρέμνα ή σε κοντινά καταφύγια. Ζεί και προσβάλλει την άμπελο και άλλα φυτά κατά τρόπο όμοιο με της ευδεμίδας με την οποία συνυπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Στις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης υπάρχει αποκλειστικά | + | <span style="font-weight:bold;">Βιολογία-ζημιές</span>. Στην Κεντρική Ευρώπη όπου έχει μελετηθεί διεξοδικά, έχει 2 γενεές το έτος. Διαχειμάζει ως νύμφη στα πρέμνα ή σε κοντινά καταφύγια. Ζεί και προσβάλλει την [[αμπέλι |άμπελο]] και άλλα [[κατάλογος φυτών |φυτά]] κατά τρόπο όμοιο με της ευδεμίδας με την οποία συνυπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Στις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης υπάρχει αποκλειστικά ή κυριαρχεί η ευδεμίδα και όσο προχωρούμε βορειότερα και υψηλότερα αυξάνει η συχνότητα παρουσίας και ζημιών της κοχυλίδας, ώσπου στα βόρεια όρια καλλιέργειας της αμπέλου κυριαρχεί η κοχυλίδα. Στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η παρουσία της στον νομό Καβάλας, αλλά σε πληθυσμό σαφώς μικρότερο της ευδεμίδας. (Stavraki et al. 1987). Επί του παρόντος, η κοχυλίδα δεν αποτελεί αξιόλογο εχθρό της αμπέλου στη χώρα μας. Αν χρειαστεί, αντιμετωπίζεται όπως η [[Ευδεμίδα αμπέλου |ευδέμιδα]]. |
| − | + | ||
| − | + | ||
[[είναι εχθρός της::Αμπέλι| ]] | [[είναι εχθρός της::Αμπέλι| ]] | ||
| Γραμμή 16: | Γραμμή 14: | ||
<references> | <references> | ||
| − | <ref name="Κοχυλίδα της αμπέλου"> "Έντομα καρποφόρων δέντρων και αμπέλου", Μ.Ε. Τζανακάκης- Β.Ι. | + | <ref name="Κοχυλίδα της αμπέλου"> "Έντομα καρποφόρων δέντρων και αμπέλου", Μ.Ε. Τζανακάκης- Β.Ι. Κατσογιαννός, 1998. </ref> |
</references> | </references> | ||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 08:45, 19 Μαΐου 2016
Ενήλικο. Το έντομο [1] αυτό έχει μήκος 6-7 και άνοιγμα πτερύγων 12-15 mm (Bovey 1966). Διακρίνεται εύκολα από την ευδεμίδα, διότι οι πρόσθιες πτέρυγές του είναι κιτρινωπές και έχουν στη μέση τους μια πλατειά, τραπεζοειδή, σκοτεινοκάστανη ή μαύρη ταινία. Η ταινία αυτή είναι πλατύτερη προς την πρόσθια πλευρά της πτέρυγας.
Προνύμφη. Η Προνύμφη έχει τελικό μήκος 11-12mm και χρώμα συνήθως τεφροπράσινο ή κοκκινωπό, με την κεφαλή και την προθωρακική πλάκα μαύρες ή καστανές (Balachowsky and Mesnil 1935).
Βιολογία-ζημιές. Στην Κεντρική Ευρώπη όπου έχει μελετηθεί διεξοδικά, έχει 2 γενεές το έτος. Διαχειμάζει ως νύμφη στα πρέμνα ή σε κοντινά καταφύγια. Ζεί και προσβάλλει την άμπελο και άλλα φυτά κατά τρόπο όμοιο με της ευδεμίδας με την οποία συνυπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Στις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης υπάρχει αποκλειστικά ή κυριαρχεί η ευδεμίδα και όσο προχωρούμε βορειότερα και υψηλότερα αυξάνει η συχνότητα παρουσίας και ζημιών της κοχυλίδας, ώσπου στα βόρεια όρια καλλιέργειας της αμπέλου κυριαρχεί η κοχυλίδα. Στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η παρουσία της στον νομό Καβάλας, αλλά σε πληθυσμό σαφώς μικρότερο της ευδεμίδας. (Stavraki et al. 1987). Επί του παρόντος, η κοχυλίδα δεν αποτελεί αξιόλογο εχθρό της αμπέλου στη χώρα μας. Αν χρειαστεί, αντιμετωπίζεται όπως η ευδέμιδα.
Βιβλιογραφία
- ↑ "Έντομα καρποφόρων δέντρων και αμπέλου", Μ.Ε. Τζανακάκης- Β.Ι. Κατσογιαννός, 1998.
