Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ξήρανση στέβιας"

Από GAIApedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
 
(Μία ενδιάμεση αναθεώρηση από ένα χρήστη δεν εμφανίζεται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Η αποξήρανση των ξυλοποιημένων μίσχων καθώς και των πράσινων [[Μορφολογικά χαρακτηριστικά στέβιας|φύλλων]] ολοκληρώνεται αμέσως μετά τη συγκομιδή με τη χρήση κλιβάνου ή και με έκθεση στον ήλιο οπότε και επιτυγχάνεται η καλύτερη ποιότητα. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και την πυκνότητα της φόρτωσης, συνήθως απαιτούνται 24 - 48 ώρες σε θερμοκρασία 40 - 50<sup>o</sup>C. Εκτιμάται ότι μια ποσότητα χλωρής μάζας 2.150Kg/στρέμμα αποδίδει έως 600Kg/στρέμμα ξηρού βάρους. Αμέσως μετά την αποξήρανση, ένας ειδικά σχεδιασμένος αλωνιστής/διαχωριστής είναι απαραίτητος για τον διαχωρισμό των ξερών φύλλων από το μίσχο. Τα ξερά φύλλα αποθηκεύονται με πλαστική επένδυση σε χαρτονένια κουτιά. Περαιτέρω επεξεργασία με εκχύλιση απαιτείται για να εξαχθούν οι γλυκοζίτες στεβιόλης σε εμπορική κλίμακα (για χρήση ως πρόσθετο τροφίμων).
+
Η πρώτη μέθοδος ξήρανσης είναι αυτή του "αρμέγματος" (αποφύλλωσης του φυτού), η οποία όμως απαιτεί πολλά εργατικά χέρια και επιπλέον τα [[Μορφολογικά χαρακτηριστικά στέβιας|φύλλα]] οξειδώνονται πολύ εύκολα γιατί είναι συσσωρευμένα. Μια άλλη μέθοδος είναι γνωστή και ως βραζιλιάνικη, όπου γίνεται κοπή των [[Στέβια φυτό|φυτών]] μηχανικά και εισαγωγή αυτών σε μεγάλους κλιβάνους με υψηλή θερμοκρασία και έντονο αερισμό. Το μειονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι το παραγόμενο ξηρό προϊόν είναι υποβαθμισμένο. Μία τρίτη μέθοδος, η οποία και πιο εξελιγμένη, είναι η μηχανική [[Συγκομιδή στέβιας|συλλογή]] των φύλλων με τη μέθοδο του "αρμέγματος". Τα φύλλα κατόπιν οδηγούνται απευθείας για μεταποίηση. Η μέθοδος αυτή παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα. Το κυριότερο μειονέκτημα είναι ότι τα φύλλα θα πρέπει σε λίγες ώρες να οδηγηθούν στο εργοστάσιο, γιατί διαφορετικά θα οξειδωθούν. Συνέπειες τούτου είναι ότι το εργοστάσιο πρέπει να απορροφήσει όλη την παραγωγή σε περίπου 20 ημέρες, γιατί οι φυτείες θα ανθίσουν και θα μειωθεί το ποσοστό των [[Γενικά στοιχεία στέβιας|γλυκαντικών ουσιών]].
 +
 
 +
Η τελευταία και πιο αξιόπιστη μέθοδος αποξήρανσης είναι αυτή του Καπνικού Σταθμού Έρευνας Καρδίτσας που επινοήθηκε και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2006 από τους Κωνσταντίνο Ζαχοκώστα και Ανδρέα Χαραλάμπου. Τα φυτά κόβονται σε ύψος 5cm από το έδαφος. Κατόπιν συλλέγονται, όπως τα καπνόφυλλα και οδηγούνται στα ξηραντήρια Burley και Virginia. Πριν τοποθετηθούν τα κομμένα φυτά στα ξηραντήρια Virginia, μπαίνουν σε κασέτες και εισάγονται στα ξηραντήρια. Για τα ξηραντήρια Burley τα κομμένα φυτά, πρώτα αρμαθιάζονται σε καλάμια με ειδική μηχανή και μετά κρεμιούνται εντός του ξηραντηρίου. Η αποξήρανση γίνεται χωρίς τη χρήση καυστήρα και μόνο με τη ροή του αέρα. Χρειάζονται περίπου δύο 24ώρα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Virginia και περίπου μία εβδομάδα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Burley.<ref name="Οδηγός καλλιέργειας στέβιας"/> 
 +
   
 +
==Βιβλιογραφία==
 +
<references>
 +
<ref name="Οδηγός καλλιέργειας στέβιας"> Οδηγός καλλιέργειας στέβια, των Κωνσταντίνου και Παναγιώτη Ζαχοκώστα.</ref>
 +
</references>
  
 
[[σχετίζεται με::Στέβια προϊόν| ]]
 
[[σχετίζεται με::Στέβια προϊόν| ]]
Γραμμή 5: Γραμμή 12:
 
[[πόσο αφορά σε συλλογικές αγροτικές οργανώσεις::30| ]]
 
[[πόσο αφορά σε συλλογικές αγροτικές οργανώσεις::30| ]]
 
[[πόσο αφορά σε επιχείρηση εμπορική::30| ]]
 
[[πόσο αφορά σε επιχείρηση εμπορική::30| ]]
 +
[[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]]

Τελευταία αναθεώρηση της 14:19, 20 Ιουλίου 2015

Η πρώτη μέθοδος ξήρανσης είναι αυτή του "αρμέγματος" (αποφύλλωσης του φυτού), η οποία όμως απαιτεί πολλά εργατικά χέρια και επιπλέον τα φύλλα οξειδώνονται πολύ εύκολα γιατί είναι συσσωρευμένα. Μια άλλη μέθοδος είναι γνωστή και ως βραζιλιάνικη, όπου γίνεται κοπή των φυτών μηχανικά και εισαγωγή αυτών σε μεγάλους κλιβάνους με υψηλή θερμοκρασία και έντονο αερισμό. Το μειονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι το παραγόμενο ξηρό προϊόν είναι υποβαθμισμένο. Μία τρίτη μέθοδος, η οποία και πιο εξελιγμένη, είναι η μηχανική συλλογή των φύλλων με τη μέθοδο του "αρμέγματος". Τα φύλλα κατόπιν οδηγούνται απευθείας για μεταποίηση. Η μέθοδος αυτή παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα. Το κυριότερο μειονέκτημα είναι ότι τα φύλλα θα πρέπει σε λίγες ώρες να οδηγηθούν στο εργοστάσιο, γιατί διαφορετικά θα οξειδωθούν. Συνέπειες τούτου είναι ότι το εργοστάσιο πρέπει να απορροφήσει όλη την παραγωγή σε περίπου 20 ημέρες, γιατί οι φυτείες θα ανθίσουν και θα μειωθεί το ποσοστό των γλυκαντικών ουσιών.

Η τελευταία και πιο αξιόπιστη μέθοδος αποξήρανσης είναι αυτή του Καπνικού Σταθμού Έρευνας Καρδίτσας που επινοήθηκε και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2006 από τους Κωνσταντίνο Ζαχοκώστα και Ανδρέα Χαραλάμπου. Τα φυτά κόβονται σε ύψος 5cm από το έδαφος. Κατόπιν συλλέγονται, όπως τα καπνόφυλλα και οδηγούνται στα ξηραντήρια Burley και Virginia. Πριν τοποθετηθούν τα κομμένα φυτά στα ξηραντήρια Virginia, μπαίνουν σε κασέτες και εισάγονται στα ξηραντήρια. Για τα ξηραντήρια Burley τα κομμένα φυτά, πρώτα αρμαθιάζονται σε καλάμια με ειδική μηχανή και μετά κρεμιούνται εντός του ξηραντηρίου. Η αποξήρανση γίνεται χωρίς τη χρήση καυστήρα και μόνο με τη ροή του αέρα. Χρειάζονται περίπου δύο 24ώρα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Virginia και περίπου μία εβδομάδα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Burley.[1]

Βιβλιογραφία

  1. Οδηγός καλλιέργειας στέβια, των Κωνσταντίνου και Παναγιώτη Ζαχοκώστα.