Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Συμπτώματα τροφοπενίας σιδήρου"
| (3 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Δεδομένου ότι τόσο ο [[Σίδηρος|σίδηρος]] όσο και το [[Μαγνήσιο|μαγνήσιο]] σχετίζονται με την παραγωγή της χλωροφύλλης, τα συμπτώματα έλλειψης του σιδήρου | + | Δεδομένου ότι τόσο ο [[Σίδηρος|σίδηρος]] όσο και το [[Μαγνήσιο|μαγνήσιο]] σχετίζονται με την παραγωγή της χλωροφύλλης, τα συμπτώματα έλλειψης του σιδήρου μοιάζουν πολύ με εκείνα του μαγνησίου. Η διαφορά τους έγκειται στον τρόπο εμφάνισής τους. Δηλαδή επειδή ο σίδηρος είναι δυσκίνητος μέσα στο [[Κατάλογος φυτών|φυτό]], τα συμπτώματα τροφοπενίας εμφανίζονται κατ' αρχή στα μικρότερα φύλλα, σε αντίθεση με το μαγνήσιο, το οποίο λόγω της σχετικά μεγάλης κινητικότητας του εμφανίζει τα συμπτώματα έλλειψης τους κατ' αρχήν στα μεγάλα φύλλα, όπως ήδη αναφέρθηκε στα προηγούμενα. Βασικό γνώρισμα των συμπτωμάτων της τροφοπενίας του σιδήρου είναι η <<ενδονεύριος χλώρωση>>, η οποία με την όξυνση της έλλειψης καταλαμβάνει όλη την επιφάνεια του ελάσματος και σε οξείες περιπτώσεις το έλασμα μπορεί να γίνει λευκό διότι τελικά στερείται καθ' ολοκληρίαν της χλωροφύλλης. |
| − | Αύξηση του επιπέδου του σιδήρου στους φυτικούς ιστούς σε επίπεδο μεγαλύτερο των 300-400ppm, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες τοξικότητας σε βάρος του φυτού. | + | |
| − | Συμπτώματα τοξικότητας σιδήρου εμφανίζονται κυρίως στις καλλιέργειες που αναπτύσσονται κάτω από συνθήκες κατάκλυσης, όπως π.χ. στους ορυζώνες. Και τούτο διότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες αυξάνει σημαντικά η διαλυτότητα του σιδήρου από 0,01ppm σε 50 μέχρι 500ppm.<ref name=" | + | Αύξηση του επιπέδου του σιδήρου στους φυτικούς ιστούς σε επίπεδο μεγαλύτερο των 300-400ppm, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες τοξικότητας σε βάρος του φυτού. Συμπτώματα τοξικότητας σιδήρου εμφανίζονται κυρίως στις [[Καλλιέργειες|καλλιέργειες]] που αναπτύσσονται κάτω από συνθήκες [[Άρδευση με λεκάνες|κατάκλυσης]], όπως π.χ. στους [[Ρύζι|ορυζώνες]]. Και τούτο διότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες αυξάνει σημαντικά η διαλυτότητα του σιδήρου από 0,01ppm σε 50 μέχρι 500ppm.<ref name="Συμπτώματα τροφοπενίας σιδήρου"/> |
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
<references> | <references> | ||
| − | <ref name=" | + | <ref name="Συμπτώματα τροφοπενίας σιδήρου"> Η ερμηνεία της φυλλοδιαγνωστικής, των Π. Κουκουλάκης τ. Αναπληρωτής Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, ΑΡ. Παπαδόπουλος Τακτικός Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, 2003.</ref> |
</references> | </references> | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 10:42, 22 Απριλίου 2016
Δεδομένου ότι τόσο ο σίδηρος όσο και το μαγνήσιο σχετίζονται με την παραγωγή της χλωροφύλλης, τα συμπτώματα έλλειψης του σιδήρου μοιάζουν πολύ με εκείνα του μαγνησίου. Η διαφορά τους έγκειται στον τρόπο εμφάνισής τους. Δηλαδή επειδή ο σίδηρος είναι δυσκίνητος μέσα στο φυτό, τα συμπτώματα τροφοπενίας εμφανίζονται κατ' αρχή στα μικρότερα φύλλα, σε αντίθεση με το μαγνήσιο, το οποίο λόγω της σχετικά μεγάλης κινητικότητας του εμφανίζει τα συμπτώματα έλλειψης τους κατ' αρχήν στα μεγάλα φύλλα, όπως ήδη αναφέρθηκε στα προηγούμενα. Βασικό γνώρισμα των συμπτωμάτων της τροφοπενίας του σιδήρου είναι η <<ενδονεύριος χλώρωση>>, η οποία με την όξυνση της έλλειψης καταλαμβάνει όλη την επιφάνεια του ελάσματος και σε οξείες περιπτώσεις το έλασμα μπορεί να γίνει λευκό διότι τελικά στερείται καθ' ολοκληρίαν της χλωροφύλλης.
Αύξηση του επιπέδου του σιδήρου στους φυτικούς ιστούς σε επίπεδο μεγαλύτερο των 300-400ppm, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες τοξικότητας σε βάρος του φυτού. Συμπτώματα τοξικότητας σιδήρου εμφανίζονται κυρίως στις καλλιέργειες που αναπτύσσονται κάτω από συνθήκες κατάκλυσης, όπως π.χ. στους ορυζώνες. Και τούτο διότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες αυξάνει σημαντικά η διαλυτότητα του σιδήρου από 0,01ppm σε 50 μέχρι 500ppm.[1]
Βιβλιογραφία
- ↑ Η ερμηνεία της φυλλοδιαγνωστικής, των Π. Κουκουλάκης τ. Αναπληρωτής Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, ΑΡ. Παπαδόπουλος Τακτικός Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ, 2003.
