Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Στέβια προϊόν"
| Γραμμή 4: | Γραμμή 4: | ||
[[Image:Σοκολάτα με στέβια.jpg|thumb|200px|Σοκολάτα με στέβια]] | [[Image:Σοκολάτα με στέβια.jpg|thumb|200px|Σοκολάτα με στέβια]] | ||
{{{top_heading|==}}}Ξήρανση{{{top_heading|==}}} | {{{top_heading|==}}}Ξήρανση{{{top_heading|==}}} | ||
| − | Η | + | Η πρώτη μέθοδος ξήρανσης είναι αυτή του "αρμέγματος" (αποφύλλωσης του φυτού), η οποία όμως απαιτεί πολλά εργατικά χέρια και επιπλέον τα [[Μορφολογικά χαρακτηριστικά στέβιας|φύλλα]] οξειδώνονται πολύ εύκολα γιατί είναι συσσωρευμένα. Μια άλλη μέθοδος είναι γνωστή και ως βραζιλιάνικη, όπου γίνεται κοπή των [[Στέβια φυτό|φυτών]] μηχανικά και εισαγωγή αυτών σε μεγάλους κλιβάνους με υψηλή θερμοκρασία και έντονο αερισμό. Το μειονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι το παραγόμενο ξηρό προϊόν είναι υποβαθμισμένο. Μία τρίτη μέθοδος, η οποία και πιο εξελιγμένη, είναι η μηχανική [[Συγκομιδή στέβιας|συλλογή]] των φύλλων με τη μέθοδο του "αρμέγματος". Τα φύλλα κατόπιν οδηγούνται απευθείας για μεταποίηση. Η μέθοδος αυτή παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα. Το κυριότερο μειονέκτημα είναι ότι τα φύλλα θα πρέπει σε λίγες ώρες να οδηγηθούν στο εργοστάσιο, γιατί διαφορετικά θα οξειδωθούν. Συνέπειες τούτου είναι ότι το εργοστάσιο πρέπει να απορροφήσει όλη την παραγωγή σε περίπου 20 ημέρες, γιατί οι φυτείες θα ανθίσουν και θα μειωθεί το ποσοστό των [[Γενικά στοιχεία στέβιας|γλυκαντικών ουσιών]]. |
| + | |||
| + | Η τελευταία και πιο αξιόπιστη μέθοδος αποξήρανσης είναι αυτή του Καπνικού Σταθμού Έρευνας Καρδίτσας που επινοήθηκε και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2006 από τους Κωνσταντίνο Ζαχοκώστα και Ανδρέα Χαραλάμπου. Τα φυτά κόβονται σε ύψος 5cm από το έδαφος. Κατόπιν συλλέγονται, όπως τα καπνόφυλλα και οδηγούνται στα ξηραντήρια Burley και Virginia. Πριν τοποθετηθούν τα κομμένα φυτά στα ξηραντήρια Virginia, μπαίνουν σε κασέτες και εισάγονται στα ξηραντήρια. Για τα ξηραντήρια Burley τα κομμένα φυτά, πρώτα αρμαθιάζονται σε καλάμια με ειδική μηχανή και μετά κρεμιούνται εντός του ξηραντηρίου. Η αποξήρανση γίνεται χωρίς τη χρήση καυστήρα και μόνο με τη ροή του αέρα. Χρειάζονται περίπου δύο 24ώρα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Virginia και περίπου μία εβδομάδα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Burley.<ref name="Οδηγός καλλιέργειας στέβιας"/> | ||
{{{top_heading|==}}}Διαθρεπτική αξία{{{top_heading|==}}} | {{{top_heading|==}}}Διαθρεπτική αξία{{{top_heading|==}}} | ||
| Γραμμή 21: | Γραμμή 23: | ||
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
<references> | <references> | ||
| − | <ref name=" | + | <ref name="Οδηγός καλλιέργειας στέβιας"> Οδηγός καλλιέργειας στέβια, των Κωνσταντίνου και Παναγιώτη Ζαχοκώστα.</ref> |
<ref name="Ημερίδα στέβιας"> [{{#show:Ιστοσελίδα Στέβια/Ημερίδα στέβιας στο Δήμο Παγγαίου| ?has link}} Ημερίδα στέβιας στο Δήμο Παγγαίου].</ref> | <ref name="Ημερίδα στέβιας"> [{{#show:Ιστοσελίδα Στέβια/Ημερίδα στέβιας στο Δήμο Παγγαίου| ?has link}} Ημερίδα στέβιας στο Δήμο Παγγαίου].</ref> | ||
</references> | </references> | ||
Αναθεώρηση της 08:47, 4 Φεβρουαρίου 2014
Περιεχόμενα
Ξήρανση
Η πρώτη μέθοδος ξήρανσης είναι αυτή του "αρμέγματος" (αποφύλλωσης του φυτού), η οποία όμως απαιτεί πολλά εργατικά χέρια και επιπλέον τα φύλλα οξειδώνονται πολύ εύκολα γιατί είναι συσσωρευμένα. Μια άλλη μέθοδος είναι γνωστή και ως βραζιλιάνικη, όπου γίνεται κοπή των φυτών μηχανικά και εισαγωγή αυτών σε μεγάλους κλιβάνους με υψηλή θερμοκρασία και έντονο αερισμό. Το μειονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι το παραγόμενο ξηρό προϊόν είναι υποβαθμισμένο. Μία τρίτη μέθοδος, η οποία και πιο εξελιγμένη, είναι η μηχανική συλλογή των φύλλων με τη μέθοδο του "αρμέγματος". Τα φύλλα κατόπιν οδηγούνται απευθείας για μεταποίηση. Η μέθοδος αυτή παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα. Το κυριότερο μειονέκτημα είναι ότι τα φύλλα θα πρέπει σε λίγες ώρες να οδηγηθούν στο εργοστάσιο, γιατί διαφορετικά θα οξειδωθούν. Συνέπειες τούτου είναι ότι το εργοστάσιο πρέπει να απορροφήσει όλη την παραγωγή σε περίπου 20 ημέρες, γιατί οι φυτείες θα ανθίσουν και θα μειωθεί το ποσοστό των γλυκαντικών ουσιών.
Η τελευταία και πιο αξιόπιστη μέθοδος αποξήρανσης είναι αυτή του Καπνικού Σταθμού Έρευνας Καρδίτσας που επινοήθηκε και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2006 από τους Κωνσταντίνο Ζαχοκώστα και Ανδρέα Χαραλάμπου. Τα φυτά κόβονται σε ύψος 5cm από το έδαφος. Κατόπιν συλλέγονται, όπως τα καπνόφυλλα και οδηγούνται στα ξηραντήρια Burley και Virginia. Πριν τοποθετηθούν τα κομμένα φυτά στα ξηραντήρια Virginia, μπαίνουν σε κασέτες και εισάγονται στα ξηραντήρια. Για τα ξηραντήρια Burley τα κομμένα φυτά, πρώτα αρμαθιάζονται σε καλάμια με ειδική μηχανή και μετά κρεμιούνται εντός του ξηραντηρίου. Η αποξήρανση γίνεται χωρίς τη χρήση καυστήρα και μόνο με τη ροή του αέρα. Χρειάζονται περίπου δύο 24ώρα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Virginia και περίπου μία εβδομάδα για την αποξήρανση σε ξηραντήρια Burley.[1]
Διαθρεπτική αξία
Η ιδιότητα της στέβιας να είναι γλυκιά, αλλά να μη παρέχει θερμίδες, μπορεί παλιότερα να εθεωρείτο μειονέκτημα, αλλά σήμερα παρουσιάζεται σαν το τρομερό πλεονέκτημα της έναντι της τευτλοζάχαρης. Ο λόγος είναι, ότι οι καιροί και οι ανάγκες των ανθρώπων έχουν αλλάξει και σήμερα η υπερκατανάλωση ζάχαρης προκαλεί μεγάλα προβλήματα, όπως η παχυσαρκία, ο σακχαροδιαβήτης, οι καρδιαγγειακές παθήσεις και πολλά άλλα προβλήματα. Επομένως η στέβια, που δεν παρέχει θερμίδες, είναι σήμερα ωφέλιμη για τη υγιεινή διατροφή του ανθρώπου (ιδιαίτερα των διαβητικών και των παχύσαρκων). Στη στέβια υπάρχουν πολλές χρήσιμες οργανικές ουσίες, όπως γλυκοζίδια, αντιοξειδωτικές ουσίες, βιταμίνες, καθώς και Ω-3 λιπαρά οξέα, αιθέρια έλαια. Η χρήση της στέβιας προλαμβάνει τις βλάβες στην υγεία μας, που προκαλεί η υπερκατανάλωση ζάχαρης (όπως ο διαβήτης και η παχυσαρκία), αλλά επί πλέον προσφέρει και πολλές άλλες ωφέλειες στην ανθρώπινη υγεία, όπως η αντιγηραντική δράση της, η προστασία από ιούς, η πρόληψη της φθοράς των δοντιών. Η στέβια χρησιμοποιείται κυρίως στη βιομηχανία ποτών και τροφίμων (σε ποσοστό 60-70% της συνολικής παραγωγής της στέβιας), αλλά επίσης χρησιμοποιείται και για οικιακή κατανάλωση ως γλυκαντικό, ως αρωματικό φυτό (πάει όπου πάει και ο μαϊντανός) και ως αφέψημα, στις μαστίχες και οδοντόκρεμες, στα καλλυντικά κλπ. Επίσης τα υποπροϊόντα της χρησιμοποιούνται ως ζωοτροφή και σαν οργανικό λίπασμα στη γεωργία.[2]
Σχετικές σελίδες
Βιβλιογραφία
- ↑ Οδηγός καλλιέργειας στέβια, των Κωνσταντίνου και Παναγιώτη Ζαχοκώστα.
- ↑ Ημερίδα στέβιας στο Δήμο Παγγαίου.
