Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Καλλιέργεια κεχριού για παραγωγή καρπού"

Τελευταία αναθεώρηση της 10:54, 10 Ιουλίου 2013

Ο καρπός όλων σχεδόν των ειδών κεχριού χρησιμοποιείται για ανθρώπινη κατανάλωση σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής και σε Δημοκρατίες της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. Αποκαλείται και "σιτηρό του φτωχού", αφού υποκαθιστά το σιτάρι και το ρύζι εκεί που δεν είναι δυνατή η καλλιέργεια ή η αγορά τους. Καταναλώνεται αλεσμένος για παραγωγή ψωμιού ή συναφών σκευασμάτων, βρασμένος ή ενυδατωμένος σε χυλούς, σούπες και άλλες τροφές, ακόμη και φυτρωμένος (Κίνα). Το ψωμί από αλεύρι κεχριού ονομάζεται στη Ρωσία "κάσκα". Η ποιότητα του παραγόμενου ψωμιού αποκλειστικά από αλεύρι κεχριού είναι χαμηλή (επίπεδο ψωμί), αλλά βελτιώνεται όταν στο αλεύρι προστεθεί και αλεύρι σιταριού. Μπορεί επίσης ο καρπός να χρησιμοποιηθεί για παραγωγή αλκοολούχων ποτών.

Στις Η.Π.Α. και άλλες χώρες ο καρπός του κοινού και του ιταλικού κεχριού χρησιμοποιείται ως κτηνοτροφή (κυρίως κοκκοποιημένος) και ως πτηνοτροφή.

Στον πίνακα παρακάτω φαίνεται η χημική σύσταση των καρπών διαφόρων ειδών κεχριού.

Από τον πίνακα φαίνεται ότι ο καρπός του κεχριού έχει ανάλογη ή και ανώτερη πρωτεϊνοπεριεκτικότητα αλλά σαφώς χαμηλότερη περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες συγκριτικά με τον καρπό του σόργου. Σε σχέση με το σιτάρι, έχει χαμηλότερη πρωτεϊνοπεριεκτικότητα και υψηλότερη λιποπεριεκτικότητα. Τα είδη κεχριού με επενδεδυμένους καρπούς (κοινό, ιταλικό, ιαπωνικό) υπερτερούν των γυμνών καρπών σε ινώδεις ουσίες και τέφρα.

Η διαιτητική αξία των καρπών είναι γενικά ικανοποιητική. Το κοινό κεχρί έχει το 95% της θρεπτικής αξίας των καρπών του αραβοσίτου και του κριθαριού για τα πουλερικά και τους χοίρους, αλλά μόνο το 90% για παχυνόμενα μηρυκαστικά. Οι υδατάνθρακες αξιοποιούνται εξίσου καλά με τους καρπούς των άλλων σιτηρών, αλλά η πρωτεΐνη αξιοποιείται μόνο κατά 40%.